Þjóðarskipulag borga

Evrópuríkin gætu kennt Íslendingum margt um skipulagsmál, enda eru ríkisstjórnir þar með langtíma skipulagsstefnu byggðri á rökrænni stefnumörkun þar sem öll áhersla er lögð á að viðhalda eða auka efnahagsvald borgana í alþjóðavæddum heimi.

Í gegnum Evrópu gengur lína sem vanalega er talað um sem Evrópska V-ganginn, eða stundum Gullni þríhyrningurinn.  Þetta er lína sem liggur frá Lundúnum til Parísar og þaðan til Frankfurðu í Þýskalandi (stundum teygð til Dortmundar).  Þetta er Efnahags Innbygging kjarnvelda Evrópu.  Þessi gangur tengir sama 3 stærstu fjármálaborgir Evrópu og er vísvitandi til þess gerður að styrkja þær allar.  Gangurinn samanstendur af lestakerfi, gatnakerfi, upplýsinganets og annarar innbyggingar ásamt skipulagi staða innan og meðfram þessum gangi.  Ermasundsgöngin eru hluti þessa skipulags.

Tilvist V-sins hefur síðan haft víðtækari áhrif á skipulag annara landa í Evrópu.  Hollendingar t.d. komu upp með “Hringborgin” sem er kerfi almenningssamgangna sem tengir saman allar helstu borgir Hollands inn á hringlaga línu innbyggingar, sem síðan tengist inn á V-ganginn.

Danir tóku við sér snemma, og ákváðu að til að halda í efnahagslega stöð landsins þyrftu þeir að gera Kaupmannahöfn að mikilvægum hlekk í þessu kerfi.  Eystrasaltsbrúin er hluti þessa stefnu, og verður grunn uppbyggingu þessa stefnu lokið með byggingu nýrrar brúar frá Sjálandi til Þýskalands á næstu árum.  Með þessu áætla Danir að Kaupmannahöfn verði þungamiðja á gangi sem fari frá Skandinavíu, í gegnum Kaupmannahöfn, Frankfurðu, París og til Lundúna.  Hafi Dönum þá tekist að breyta Evrópska V-inu í Evrópska J-ið.

Af úlfum og kindum, úlfum í sauðagærum, og sauðum sem gefa úlfum gæru sína.

Abraham Lincoln sagði einusinni “Fjárhirðirinn rekur úlfinn frá hálsi kindarinnar og fyrir það þakkar kindin frelsara sínum.  Á meðan fordæmir úlfurinn Fjárhirðinn fyrir sömu aðgerð og segir hann andstæðing frelsisins.”  Þetta kemur upp í huga mér þegar fylgjendur einhverra hugmyndastefnu eða annarar fordæma eitthvað sem sagt eða ritað er og “særir trú/blygðunarkennd o.s.frv. Þeirra”.  Þeir sem heimta heftingu á málfrelsi, eru bundnir í hugarheimi alræðisins og eru í eðli sínu andstæðingar málfrelsis, lýðræðis og frelsis annara.  Hræðsla frjálsra manna við að særa aðra með málfrelsi sínu byggir á hálfvitaskap pólitískrar rétthugsunar.  Í dag myndi kindin einnig fordæma fjárhirðinn fyrir að svívirða trú úlfsins á úlfslindi sitt.  Úlfurinn hefur jafnan rétt á að vera úlfur og fylgja eðli sínu eins og kindin að fylgja kindeðli sínu. 

 

Einungis það sem er svívirðakennt er hægt að svívirða og málfrelsið er til staðar nákvæmlega sem vopn gegn svívirðilegum hugmyndum.

Winston Churchill sagði “Áttu óvini?  Gott, það þýðir að þú hefur staðið fyrir eitthvað einhverstíman á lífleiðinni”.  Er málfrelsi ekki eitthvað þessi virði að eignast óvini fyrir?

 

Þetta kom upp í hug minn við lestur greinar eftir Andrés Magnússon.  Ef bara fleiri hefðu gáfur til að segja sannleikann.

Ólög Sharia

Lög eru skjalfestar reglur um hegðun samfélagsins.  Grunnur þessara reglna eru að vernda einstaklinginn frá öðrum einstaklingum eða hópum innan og utan samfélagsins.  Þó eru undantekningar á þessu, sérstaklega þegar lög eru sett sem vísvitandi gera vissa einstaklinga réttindaminni en aðra einstaklinga í þjóðfélaginu.  Til að umbreyta orðum Dr. Dawkins: “Í eðlilegu ástandi gerir gott fólk góða hluti.  Einungis innan heimspekikenninga getur gott fólk gert illa hluti”.

Þrælahald og hugmyndafræði þess er eitt slíkt kerfi, en þess utan eru líklega tvö lagakerfi sem alræmd eru fyrir að halda uppi slíkum ólögum, en það eru Nurnberg lögin og Sharia Lögin.

Nurnberg lögin eru lög sem sett voru af Þjóðernissósíalistum í Þýskalandi 15 September árið 1935.  Sharia lögin eru lög byggð á texta Kóransins sem Allah á að hafa gefið Múhameð á árunum 610-635.

Þetta eru mjög lík lagakerfi, en bæði kerfin skera réttindi vissra samfélagshópa markvisst til að kæfa þá og gera út af við til lengri tíma litið.  Samanburður á lögunum sýnir hve lík þau eru, en ekki er ólíklegt að Þjóðernissósíalistar hafi af einhverju marki byggt sín lög á vitneskju um Sharia:

 

Nurnberg lögin: 

Fyrsti Kafli.

1. Gifting milli Gyðinga og annara borgara Þýskalands er bönnuð, allar slíkar giftingar eru ógildar.
2. Kynlíf utan hjónabands milli Gyðinga og Þýskra borgara er bannað
3. Gyðingar mega ekki ráða Þýskar konur til starfa til sín
4. Gyðingum er bannað að sýna þýska fánan eða fánaliti, en þeir mega bera liti Gyðinga

Annar Kafli.

1. Þegn er persóna ríkisins sem fellur undir vernd ríkisins og þar af leiðandi hefur skyldur gagnvart ríkinu.
2. Ríkisborgari er þegn ríkisins sem er af Þýsku eða skildu kyni, og sem í gegnum hegðun sína sýnir að hann er verðugur að þjónusta við Þýsku þjóðina og ríkið.
1. Réttur til ríkisborgara er fengin í gegnum úthlutun vottorði á ríkisborgararéttingum.
2. Aðeins borgarar ríkisins hafa rétt á fullum pólitískum réttindum undir lögum ríkisins.

Sharia lögin:

(Dhimmi er sá sem ekki er múslími innan múslímaríkja)

Formáli

1. Þeir sem eru vantrúaðir en eru fólk bókarinnar (gyðingar og kristnir) skal gefa þrjá kosti; dauðann, upptöku Múhameðstrúar eða Dhimmi-líf
2. Þeir sem eru vantrúaðir og eru ekki fólk bókarinnar skal gefa tvo kosti; Dauðann eða upptöku Múhameðstrúar.
3. Dhimmar eru verndaðir af ríkinu, svo lengi sem þeir fylgja þeim lögum sem þeim er sett.

Réttindi

1. Einungis múslímar við fullan aldur hafa fullann ríkisborgararétt
2. Dhimmar skulu ávalt finna sig undirgefin múslímum

Breyting á stöðu

1. Dhimmi gerist samstundis múslími ef hann segir upphátt þrisvar “Það er enginn verðugur trú minni nema Alla, og Múhameð er sendiboði hans”
2. Sá sem segir sig úr Múhameðstrúnni er réttdræpur

Dhimmar

1. Dhimmar skulu borga sérstakan skatt jizya til múslíma til að viðhalda réttindum sínum sem Dhimmi.
2. Við borgun á Jizya er Dhimminn slegin utanundir í sérstakri viðhöfn til að niðurlægja hann opinberlega.
3. Dhimmar mega ekki viðhalda kirkjum sínum eða musterum.  Þeim mega ekki hringja bjöllum, syngja eða hafa annan hávaða við trúarathafnir sínar.  Þeim mega heldur ekki sýna trúartákn sín opinberlega; hvorki krossa, fatnað né liti
4. Hús Dhimma skulu vera minni en nágranna þeirra
5. Ef Dhimmi blótar Íslam eða Múslím skal hann dæmdur til dauða
6. Múslímar mega ekki hafa Dhimma sem vin
7. Dhimmar mega ekki hafa Múslím í vinnu
8. Dhimmi karlmenn mega ekki giftast múslímskri konu.  Múslímskir karlar mega giftast Dhimma konu enda verður hún Múslími við giftinguna.
9. Dhimmar geta ekki borið vitni gegn Múslíma
10. Dhimmar mega ekki eiga vopn eða betri ferðaskjót en múslímar
11. Dhimmar mega ekki klæðast eða bera sömu liti og múslímar, og skulu þeir klæðast sérstaklega til að þekkjast sem Dhimmi
12. Dhimmar mega ekki gegna opinberu starfi

Hegðun

1. Dhimmar skulu standa uppi í viðurvist múslíms
2. Dhimmar skulu tala við múslím í lágum tóni
3. Dhimmar skulu ávalt víkja fyrir múslímum til vinstri.
4. Dhimmar skulu veita múslímum húsaskjól og fæði í þrjá daga án borgunar ef múslími á ferð framhjá húsi þeirra.

Dhimmi reglurnar eru ein aðal undirstaða Sharia lagana og til þess gerða að þvinga þá sem ekki fylgja Múhameðstrúnni til að taka trúna.  Virkni lagana er mjög góð, sem sést á hve fljótt tekist hefur að múhameðsvæða þær þjóðir sem múhameðstrúarmenn hafa hertekið.

Kristna trúin lét ekki á sér standa í þessum málum, en á 14du öld náði stríð kristinna og múhameðstrúarmanna hámarki og kristnir hófu að reka múhameðstrúarmenn til baka af herteknum svæðum Evrópu.  Á sama tíma, og líklega í sama tilgangi, hóf Kristna kirkjan að eyða öðrum trúarbrögðum úr Evrópu.  Nornabrennur voru hluti þessa og stóðu frá um 1450 til 1700, eða í um 250 ár.  Einungis við upphaf upplýsingaaldarinnar tókst að snúa þeim ólögum við og skera völd kirkjunnar.

Sharia er í Stjórnarskrá allra Íslamskra ríkja nútímans, og upptaka þeirra laga er eitt aðal baráttumál Múslíma sem búa utan Íslamskra ríkja.  Á vesturlöndunum er unnið að því í mörgum ríkjum (t.d. Kanada) að leifa Múslímum að dæma eftir þessum lögum í sérstökum “heimilisréttum” sem taka yfir samfélög aðskilins samfélags Múslíma.

Að koma á ábyrgðarfullum stjórnmálum á Íslandi

Þar sem viss tegund spillingar virðist menga allt Íslenska stjórnarkerfið, hef ég velt fyrir mér hvernig hægt sé að koma á ábyrgðarfullri hegðun í Íslenskum stjórnmálum?

1. Það er grundvallar atriði að í lýðræðisríki sé einn maður með eitt atkvæði, án tillits til kyns, kynþátts, kynhegðun, efnahags, búsetu, háralits, eða gáfna.  Á jafn litlu landi eins og Íslandi ætti þetta að vera lítið mál.  Á fjögurra ára fresti ljúga hins vegar Íslenskir þingmenn að þjóðinni þegar þeir þykjast jafna kosningaréttinn, en alltaf án mikils árangurs.  Þeim virðist ómöglegt að telja upp á einum.  Einn Maður á að vera Eitt Atkvæði. PUNKTUR.  Ein augljósansa aðferðin til að ná þessu á Íslandi er að gera allt landið að einu kjördæmi.  Þá geta einstaklingar og flokkar boðið fram á landsvísu eða eftir héröðum allt eftir þeim stefnumálum sem þeir vilja vinna eftir.  Þeir frambjóðendur með flest atkvæði fara á þing.
2. Aðskilnaður Framkvæmda-, löggjafar- og dómsvalds er algjörlega nauðsynleg til að hafa tök á hegðun stjórnmálamanna.  Hér á landi er allt valdið í hendi þeirra þingflokka sem forma ríkisstjórn.  Íslenska stjórnarkerfið er í raun líkari þingbundnu konungsríki þar sem ríkisstjórn (og þing hennar) eru í hlutverki "ráðgjafa" konungs, sem er í raun valdslaus að mestu.  Á Íslandi er konungur kosinn og kallaður forseti.  Þessu þarf að breyta.  Ísland er lýðræðisríki og þetta kerfi er óþarft og úrelt.  Kjósa þarf til þings og ríkisstjórnar í aðskyldum kosningur, og halda þeim valdssviðum einnig aðskyldum að öðru leiti.  Þingmenn, handhafar löggjafarvaldsins eiga ekki að sitja í valdastöðum í framkvæmdavaldinu.  Dómsvaldið (hæstaréttardómarar) þyrfti að vera valið af þinginu og þurfa síðan staðfestingu framkvæmdarvaldsins.  Þetta er kerfi sem önnur lýðræðisvöld vinna eftir og ætti ekki að vera ofar getu Íslendinga.
3. Íslenska þjóðin á að hafa vald til að stofna til þjóðaratkvæða vegna einstakra mála og að geta rekið stjórnmálamenn og embættismenn sína ef slíkt á við.  Fyrirmæli ákveðins hlutfalls þjóðarinnar ætti að vera nóg til að koma á þjóðaratkvæðagreiðslu um hvert einstækt mál.  Ef þetta hefði verið við lýði á síðustu árum væru Íslendingar t.d. ekki í hópi ofbeldisaðila í Írak.

Þetta eru einfaldar en stórtækar breytingar.  Það er ekkert því til fyrirstöðu, hvorki í uppsetningu né framkvæmd, að þessar breytingar séu teknar upp af ríkinu.  Það verður þó aldrei gert, þar sem þeir sem þyrftu að samþykja þær eru þeir sömu sem mest njóta núverandi kerfis. 

Það er spurning hvort þetta yrði gott próf fyrir núverandi stjórnmálamenn:  Myndu þeir sem mest væru á móti þessum breytingum vera þeir sem mest græða á spillingu núverandi kerfis.  Þeir sem mest eru sannfærandi í mótstöðu sinni við breytingum, eru þá einnig kannski þeir sem bestir eru að njóta kerfisins án þess að upp komist..

Í svona kerfi færu þingmenn ekki á eftirlaun í Seðlabankann eða Sendiráðum landsins.

Fólk sem trúir engu, trúir öllu

Eins og ég hef komið inn á áður þá er afleiðing kenningar Póst Móðernismanns (að hafa engar kenningar) sú að fólk er meira ginkeypt fyrir órökrænum hugmyndum.  Eins slíkra er Samsæriskenningin.  Samsæriskenningar ganga út á að leynimakk standi fyrir aftan mikilvæga atburði og stjórnmál líðandi stundar.  Fylgjendur samsæriskenninga trúa því að einhver hópur valdamikilli manna taki ákvarðanir fyrir aftan lokuð tjöld, en noti síðan hinar ýmsu aðferðir til að leyna “raunveruleikanum”, “raunveruleika” sem samsæriskenningasinnar telja sig vita.  Flestar eiga þessar Samsæriskenningar það sameiginlegar að meðlimir leynihópsins eru valdameiri en bæði almennur borgari og þeir sem hópurinn vinnur makvíst gegn.  Samsæriskenningar eru því náskyldar Pólitískri Rétthugsun; sá sterkasti hefur rangt fyrir sér. 

Meðal frægra Samsæriskenninga er t.d. morðið á Kennedy, Leynifélag gyðinga um heimsyfirráð, árásirnar þann 9 September, og tilvist geimvera á jörðinni  Samsæriskenningar er ekki gamalt hugtak, en rekja má það til efnahagsrökræðanna á 20sta áratug síðustu aldar, þar sem kenningar um leynifélög auðmanna komu upp.  Hugmyndin um Samsæriskenningar er þó eldri, en hún er náskyld áróðursherferðum stríðandi landa. 

Ein elsta Samsæriskenningin er Heimsyfirráð Gyðinga, byggt á bók sem út kom í Rússlandi um 1890: “The Protocols of the Elders of Zion” eða “Reglur formanna Síonista”.  Bókin var gefið út af Matvei Golovinski, rithöfund og njósnara sem vann fyrir Keisaralegu Rússnesku Leyniþjónustuna.  Bókin byggir á eldra verki eftir Maurice Joly “Dialogue aux Enfers entre Machiavel et Montesquieu”, þar sem hann gagnrýnir valdagræðgi Napóleons III.  Golovinski snéri þessu verki við og bjó til “leyniskýrslu” sem hann eignar gyðingum í stað Napóleons og króa hans.  Í leyniskýrslu þessari leggja gyðingar á ráðin um hvernig þeir ætli leynilega að ná heimsyfirráðum.  Bókin var skrifuð sem áróðursaðferð á móti uppreistarmönnum í Rússlandi og notar fordóma Rússnesks almennings með því að tengja aðgerðir stjórnarandstæðinga við gyðinga.  Bókin náði barst fljótlega um alla Evrópu með öldu gyðingahaturs sem þar ólgaði.  Í dag er þetta ennþá, þrátt fyrir sannanir um fals, ein vinsælasta Samsæriskenning kynþátta- og gyðingahatara um allan heim.

Uppruni samsæriskenninga er þrennskonar:  Þær geta sprottið upp þegar stórtækir atburðir eiga sér stað, atburðir sem brjóta upp mjög reglubundið líf almennings.  Almenningur leggur vantrú á að eitthvað af þvílíku magni geti umbreytni geti gerst og reynir að finna aðrar, og skipulagðar, ástæður fyrir atburðinum.

Í öðru lagi eru einstaklingar sem þjást af sálrænum (paranoia) kvillum og búa ósjálfrátt til slíkar kenningar, eða kynda undir tilbúnar kenningar.

Í síðasta lagi eru það hópar eða einstaklingar sem vísvitandi búa til og kynda undir Samsæriskenningar sem hluti áróðursherferð eða stríði sínu.

Meðal leyniþjónustumanna gildir regla um meðferð leyndarmála:  Ef einn veit málið, er leyndarmálið í hættu að tínast, ef tveir vita málið er því haldið leyndu, ef þrír vita málið, er það ekki lengur leyndarmál, það mun einn daginn koma út.  Þeim stærra sem leyndarmáli er, þeim fljótara er það að koma upp á yfirborðið.  Í heimi Samsæriskenninga er þetta banabiti, þar sem margar kenninganna byggja á því að fjöldi manna viti málið, en haldi því leyndu alla ævi.

Samsæriskenningar eru því í raun skyldari trúarbrögðum en rökrænni heimsspeki.

 Bók dagsins: The Plot: The Secret Story of 'The Protocols of the Elders of Zion' eftir Will Eisner

Að drepa fólk með góðmennsku

Afríka er eina svæðið í heiminum sem hefur ekki aukið velmengun sína síðasta áratugi, í raun er velmögnun í Afríku minni en fyrir 20 árum síðan.  Þetta eftir 40 ára þróunaraðstoð og þrátt fyrir að ekkert landssvæði í heiminum fái jafn mikið fé og Afríka.

James Shikwati efnahagsfræðingur frá Kenía setur fram ástæðuna og lausnina í einföldu máli: “Í guðanna bænum hættið þróunaraðstoðinni!”  Raunin er nefnilega sú að það er hjálparstarf og Þróunaraðstoð sem heldur fólkinu í fátækt og eymd í Afríku.  Þróunaraðstoðin gerir tvennt, hún heldur uppi rammspilltu stjórnvaldi og stjórnarkerfi, og heldur um leið niðri allri sjálfbærri efnahagsþróun.  Bóndi einn frá einu gróðursælasta héraði Vesturafríku útskýrði þetta á einfaldann hátt fyrir hjálparstarfsmönnum Sameinuðu-þjóðanna og Rauðakrossins “Ég hef ekki ræktað neitt svo árum skiptir.  Hvernig í ósköpunum get ég keppt við kornið sem hjálparstofnanir gefa hugsanlegum kúnum mínu?”.

Efnahagsfræðingar Vesturlandana sem skoðað hafa Afríku enda á sama máli, en þrátt fyrir það er ekkert lát á “þróunaraðstoðinni”.  Eins og með margt annað, þá liggur annað á baki þessu en illa upplýst góðmennska.  Afríka er mikið forðabúr hráefna; málma, olíu og steinefna.  Til að hafa aðgang að þeim hráefnum er það Vesturveldunum til góða að dæla óendanlegri “Þróunaraðstoð” til Afríkuríkja, vitandi að hún eyðileggur allan efnahag landana.  Eyðileggingin gerir íbúana háða þróunaraðstoð og “mjúka” í samningaviðræðum.  Að sömu ástæðum er auðvelt að horfa framhjá spillingunni sem fylgir í kjölfarið.  Einfaldasta efnahagsfræði segir að það sé öllum til heilla að sem flestir hafi sem mesta efnahagsstyrk, þar sem fleiri geti þá keypt framleiðslu, og allir græði.  Þetta ástand er því þvert á það kapítalíska kerfi sem Vesturveldin hafa búið til.  En þar kemur grunnástæðan: ef Vesturlöndin hættu þessari þróunaraðstoð, þá býður bæði Kína og Indland á hliðarlínunni eftir aðgangi að sömu hráefnum, þeim til góða, og Vestrinu til miska.

 

Það er Íslensku ríkisstjórninni til heiðurs að taka sem minnstan þátt í þessari vitleysu.

Býttar spilling einhvern diff?

Það virðist nokkur sátt um það meðal landsmanna að líta framhjá og fyrirgefa fljótt þeim fyrirmönnum lýðveldisins sem misnota valds sitt og ábyrgðastöður.  Þessi landlægja spilling og fyrirgreiðslupólitík er svo inngreipt að ef einhver setur fram spurningu við hegðuninni, eru viðbrögð spillenda yfirleitt blanda af hroka og furðu yfir ágengdinni.   Þeir sem svo ólíklega eru dæmdir fyrir gerðir sínar í þessum málum, eiga síðan auðvelda leið aftur í greni valdhafans í gegnum fyrirgefningu kjósenda sinna og flokksfélaga.

Jú, af hverju ætti það að skipta einhverju máli þótt að stjórnmálamenn og æðstu embættismenn þjóðarinnar syndi í spillingasýki yfirstéttarinnar?

Ástæðan er í raun mjög einföld; því eftir höfðinu dansa limirnir.  Spilling æðstu ráðamanna, hefur bein áhrif á spillingu almennings.  Ef þeir sem setja, framkvæma og dæma lögin geta ekki fylgt almennri og lögtekinni siðsemi, sér almenningur enga ástæðu til að gera það heldur.  Af hverju ættu landsmenn að telja fram hvern einasta unna aur til skatts ef ráðamenn þjóðarinnar veltast um í Rómverskur svalli siðblindunnar.  Af hverju ættu menn að fara eftir boðorðum manna og kvenna ef þau sömu gefa fjölskyldu og vinum sínum fyrirgreiðslu yfir almenna borgara.  Fyrirmanna sem nota fé þjóðarinnar í einkanot og kampavínsveislur, gæluverkefni til góða örfárra hræða, og hunsa algjörlega skoðanir þjóðarinnar (eins og í þátttöku í Íraksstríðinu)?

Í Bretlandi í síðustu viku kom út rannsókn sem sýndi að miðstéttin, venjulega fyrirmynd löghlýðni, er reglulega farin að brjóta hin ýmsu lög.  meðvital brutu 62% lögin reglulega.  Ef litið er á hegðun ríkisstjórnar Tony Blairs síðustu árin, kemur þetta ekki á óvart.

Fyrir utan öll þau vandamál fyrir efnahaginn sem spilling skapar, þá er siðblinda ráðamanna sorgleg, og er krabbamein í samheldni þjóðarinnar.

Að vera skotmark hryðjuverkamanna. Eða; Vill Ingibjörg Sólrún mig feigann?

Einu sinni, var ég vegna starfs míns persónulegt skotmark hryðjuverkamanna af Keltneskum uppruna.  Ég ásamt öðrum sem gegndu sama starfi áttum yfir höfði okkar nokkur þúsund punda verðlaun fyrir dráp á okkur í heimi þessara manna.  Þessu fylgdi viss breyting á hegðunarmunstri eins og gefur að skilja.  Eins og að segja ekki ókunnugum frá hvað ég gerði, að skoða póstinn minn vandlega, og kíkja vel undir alla bíla sem ég var að setjast uppí o.s.frv.  Á þeim tíma sem ég gegndi starfinu lenti ég aldrei í neinum vandamálum, en þarf þó enn þann dag í dag að passa mig á hvað ég segi við suma persónuleikum frá Keltlandi.

Ég bjó á þessum tíma í Uxnafurðu og daginn sem ég fluttist þaðan á brott fannst sprengja í einum að búðunum sem ég sótti reglulega.  Sprengjunni hafði verið komið þar fyrir um það leiti sem ég flutti í bæinn, en tímarofinn í henni brást af einhverjum ástæðum.  Við höfðum því búið þarna bæði í sátt og samlyndi, ég og sprengjan, í jafn langan tíma, en hvorugt sprungið.

Síðasta árásin á mig kom þann 7da Júlí 2005 þegar aðrir hryðjuverkamenn, í baráttu fyrir öðrum málstað, sprengdu sjálfan sig og aðra í loft up handan við hornið heima, rétt eftir að ég mætti í vinnuna.  Þessu tók ég og aðrir með stóískri ró, enda er lítið hægt að gera sem almennur borgari geng svona hálfvitum.  Það eina sem viðgetum treyst á er að yfirvöldin reyni það sem þau geta að ná öðrum hálfvitum áður en þeir framkvæma næstu hryðjuverk.  En við búum þó við grundvallar vitneskju:  Það eru manngerður hugarheimur og kenningar sem réttlæta ofbeldisverk hryðjuverkamanna.  Það mun annað hryðjuverk gerast, og jafnvel verr en síðast, sama hve margir hryðjuverkamenn nást eða hve mörgum hryðjuverkum eru afstýrt.  Einungis barátta við hugmyndafæði gerendana hefur möguleika á sigri.  En á tímum Pólitískrar Rétthugsunar er lítill möguleiki á slíku og ég og meðborgarar mínir verðum því skotmörk áfram um óséða framtíð.

Nú vill hún Ingibjörg Sólrún Gísladóttir fara í heimsókn til hryðjuverkasamtaka sem fylgja nákvæmlega sömu hugmyndafræði og þeir sem reglulega gera árásir á mig og meðborgara mína.  Utanríkisráðherra vill vera “fyrst” til að viðurkenna samtökin og stjórn þeirra á Gaza.  Viðurkenning á samtökunum getur ekki verið annað en viðurkenning á hugmyndafræði þeirra.  Ég get því einungis áætlað að Ingibjörg Sólrún vilji drepa mig, þó hún fari kannski langa leið að því.

Samtök Einræðisþjóða

Engin þjóðfélagsmyndun er fullkomin, en lýðræði, þrátt fyrir alla sína galla er sú stjórnarmyndun sem gefur borgurum sínum bestu kosti á eigin réttindum, frelsi og lífsviðurværi.  Andstæða lýðræðis er einræði, í sínum margvíslegum myndum.  Í einræðislíkjum byggjast réttindi frelsi og lífsviðurværi borgarana á duttlungum ráðamanna, og almenningur hefur enga rödd í ákvörðunum.  Það eru fáir sem búa í lýðræðisríkjum og vildu skipta um umhverfi og búa í einræðisríki.

En þegar einræðisríki hópa sig saman, fara hinir mestu lýðræðissinnar og frjálslyndissinnar að taka mark á skoðunum og gerðum þessara sömu einræðisríkja.  Slík samtök eru t.d. Samtök Arabaríkja, og Afríkusambandið.  En þetta eru hvorki stærstu, né valdamestu samtök einræðisríkja í heiminum í dag.  Þar slær Sameinuðu Þjóðirnar metið.  Sameinuðu Þjóðirnar eru séðar af lang flestum einstaklingum sem samtök lýðræðis, mannréttinda og frelsis, og það er án efa satt við stofnum samtakana.  Samtökin voru stofnuð af sigurvegurum Seinna Stríðs 1945 uppúr Þjóðarráðinu sem ekki hafði tekist að koma í veg fyrir stríðið.   Ein undirstaða samtakana er Mannréttindasáttmáli Sameinuðu Þjóðanna, sáttmáli sem átti að koma í veg fyrir endurtekningu þeirra atburða sem urðu í einræðisríkjum öxulveldana.  Þetta þrátt fyrir aðild Sovétríkjanna og Kína að stofnun samtakana. En meirihluti samtakana voru lýðræðisríki við stofnun þeirra, og er skipulag samtakana byggt á þeirri staðreynd.  Síðan þá hefur margt breyst og í dag er meirihluti meðlimalanda Sameinuðu Þjóðanna einræðisríki þar sem frelsi, réttindi og lýðræði eru einskis merk.  Þetta útskýrir margt í stefnu og aðgerðum (eða aðgerðarleysi) samtakana síðustu árin, en það lifir þó vel í þeirri mítu að Sameinuðu Þjóðirnar séu æðstu samtök lýðræðisins í heiminum. Það að einræðisríki bindist samtökum gerir hóp ákvörðun þeirra í alþjóðamálum á engan hátt lýðræðislegri.

 

Bók dagsins:  Persepolis eftir Marjane Satrapi

Pólitísk Rétthugsun er Marxísmi

Eins og áður hefur verið sagt er manninum ómögulegt að taka þátt í raunveruleikanum án þess að fíltera það sem hann skynjar í umhverfi sínu í gegnum fyrirfram ákveðna abstrakt skoðun á umheiminum.  Hjá flestum eru þessir fílterar (eða paradíma) margfeldir, eða samblanda af mismunandi paradímum, byggðum á samfélaginu sem einstaklingurinn elst upp í.  Fáir lifa lífi sínu eftir einum afmörkuðum paradíma, en þó eru slíkir einstaklingar, og jafnvel hópar sem staðfastlega reyna að lifa eftir föstum reglum sérstaks parafíma.  Sem dæmi um slíkt í dag eru sumir fylgjendur femínismans sem lýsa því hvernig þau horfa á heiminn í gegnum “sólgleraugu” femínismans.  Sólgleraugun er hér myndlíking á paradíma.

Þessi þörf mannsins til að abstrakta heiminn þýðir að á endanum mun tilraun Póst-Módernismans, að vera endir allra hugmyndafræða, falla um sjálfan sig.  Póst-Módernismanum hefur í raun haft þau áhrif að víðtækari almenn vitund  hefur opnast fyrir paradímum sem að öðrum kosti hefðu líklega ekki risið upp úr afkimum samfélagsins.  Paradíma sem núna hafa mikil og aukin áhrif á samfélagið í heild.

 

Ein öflugasta paradíma síðustu áratuga er Pólitísk Rétthugsun.  Á yfirborðinu er Pólitísk Rétthugsun aðferð til að taka á órökrænum fordómum.  Í daglegu máli kemur þetta fram í breytingu á orðanotkun; dvergur er lítil persóna, innflytjandi er nýbúi os.frv.  Pólitísk Rétthugsun gengur þó dýpra og er mun víðtækari en sem barátta við yfirborðskennda fordóma.  Pólitísk Rétthugsun er tilraun til að algjörlega endurbyggja rökhugsun, og þannig byggja upp sérstakt útópískt samfélag..

Uppruni Pólitískrar Rétthugsunar má rekja til Bandaríkjanna á sjötta áratugnum.  Hugmyndafræðin var sett saman sem heilsteypt paradíma af Þýskum Marxistum Menntamönnum sem flúið höfðu til Bandaríkjanna um Seinni Heimstyrjöldina.  Þessir Þjóðverjar upplifðu það sem þeir töldu vera svik leiðtoga kommúnistaþjóðana við hina Marxísku hugsun.  Í stað hins fullkomna stéttalausa samfélags höfðu leiðtogarnir komið á einræðissamfélagi þar sem fáir flokksfélagar uppskáru afrakstur almennings sem fékk lítið af vinnu sinni.  Niðurstaða Þjóðverjana var að var sú að Marxísku samfélagi væri ekki náð í gegnum pólitíska eða efnahagslega byltingu.  Útkoma slíkra aðferða væri ávalt einræði þeirra sem höfðu mesta valdið.  Leiðin til hins fullkomna Marxíska samfélags væri í staðinn í gegnum byltingu á samfélaginu sjálfu.  Pólitísk og efnahagsleg breyting kæmi síðan frá samfélaginu þegar Marxísk hugsun yrði ráðandi.

Pólitísk Rétthugsun reynir að útrýma séðum valdaskiptingum samfélagsins og skapa Marxískan jöfnuð.  Grunn reglur Pólitískar Rétthugsunar eru einfaldar; umheimurinn er skynjaður út frá séðri valdastöðu og ákvarðanir og dómgreind byggð á því.  Þeir sem eru séðir sem valdhafar eru ávalt í órétti gagnvart þeim sem séðir eru sem valdaminni óháð öðrum staðreyndum.  Konur eru því alltaf í rétti gagnvart körlum, svartir eru í rétti gagnvart hvítum, innflytjendur í rétti gagnvart innbúum os.frv. 

 

Bók dagsins: Retreat of Reason eftir Anthony Browne